نوشتن برام سخت شده خیلی وقته مطلب نمی نویسم بهتر بگم از دل نمی نویسم
نوشتن از شهدا و سیره شهدا ارادت و اخلاص می خواد عشق می خواد و ...
با خودم فکر می کنم که عقب نشینی بی فایدست بی تفاوتی به بازماندگان دفاع مقدس دور از معرفته
چند وقت دیگه ثبت نام راهیان نور و گریه و اظهار دلتنگی و ...
آیا با خودمان فکر کرده ایم که درهمسایگی ما شاید جانبازی باشد که به دیدار ما شاد شود
جانبازانی هستند که بچه هایشان حسرت یک روز مسافرت را دارند .
آیا باور می کنیم ؟
بازماندگان جنگ و خانواده های دردمندشان چقدر در زندگی ما شناخته شده اند؟؟؟؟؟؟
بیشتر فکر کنیم که بعد شهدا چه کرده ایم ؟